Papież Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli aka Pius XII
(2.03.1939 – 9.10.1958)
Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli został wybrany na papieża 2 marca 1939 roku, w swoje 63 urodziny.
Pius XII podczas swojego ponad 19 i pół letniego pontyfikatu wykonał olbrzymią pracę dla Chrystusa.
Napisał 41 encyklik
A więc więcej niż napisali przez 50 lat razem wszyscy jego poprzednicy. Poruszał w nich takie tematy jak: Mistyczne Ciało Chrystusa, Święta Liturgia, muzyka kościelna i Niepokalane Dziewictwo Najświętszej Maryji Panny.
Wygłosił niemal tysiąc przemówień poruszających niemal każdy temat, począwszy od fizyki jądrowej, poprzez medycynę, a skończywszy na zagadnieniach współczesnych podróży.
Jako pierwszy Nauczyciel Chrześcijaństwa, Wikariusz Chrystusa używał swego stanowiska i urzędu do objaśniania z katolickiego punktu widzenia najprzeróżniejszych aspektów życia. Wymagało to zapoznania się z wieloma książkami. Mawiano, że codziennie czyta jedną lub dwie książki, a ponadto biegle włada sześcioma lub siedmioma językami.
Podczas wojny niestrudzenie podejmował działania wstawiając się za jeńcami wojennymi i za ludźmi zamieszkującymi tereny okupowane lub objęte działaniami wojennymi. Pod koniec wojny wydał encyklikę, w której zwracał się do narodów o przyjście z pomocą osieroconym dzieciom.
Odznaczał się nadzwyczajnym nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny.
W 1942 roku dokonał poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi i wspierał rozpowszechnianie orędzia fatimskiego. W 1950 roku – który był Rokiem Świętym, uroczyście ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Matki Bożej, a rok 1954 ogłosił rokiem maryjnym.
Papież Pius XII zdawał sobie sprawę z tragicznej sytuacji Kościoła Katolickiego.
Wiedział, że drążył go od wewnątrz straszliwy rak, gdyż wielu kapłanów i biskupów było skażonych modernizmem i że to nieuchronnie poprowadzi ich do odstępstwa od katolickiej wiary.
Na krótko przed śmiercią zwierzył się kardynałowi:
„Po mnie nadejdzie potop.”
Encyklika „Mediator Dei” – O liturgii
Liturgia święta stanowi część publiczną, którą Zbawiciel nasz, Głowa Kościoła, żywi dla Ojca Niebieskiego, którą społeczność wiernych oddaje Założycielowi swojemu, a przezeń Ojcu Przedwiecznemu. Krótko mówiąc liturgia obejmuje całkowity kult publiczny Ciała Mistycznego Jezusa Chrystusa, a więc Jego Głowy i członków.
… błądzą ci, którzy chcą ołtarzom przywrócić pierwotny kształt stołu; którzy chcą wykluczyć czarny kolor z szat kościelnych; którzy nie dopuszczają w kościele posągów i świętych obrazów; którzy wymagają, aby wizerunek Zbawiciela przybitego na krzyżu był tak wyrzeźbiony, iżby na Jego ciele nie było znać okrutnych mąk, które poniósł; którzy wreszcie ganią i odrzucają wszelką muzykę polifoniczną, choćby nawet przystosowaną do przepisów wydanych przez Stolicę Apostolską.
Encyklika „Ad Caeli Reginam” – O Królewskiej godności Najświętszej Maryi Panny
Święta liturgia, która jest jakby żywym zwierciadłem nauki, przekazanej przez przodków i przyjętej przez wiernych, poprzez wszystkie wieki, czy to na Wschodzie, czy na Zachodzie, opiewa chwałę Niebieskiej Królowej i zawsze Ją śpiewać będzie.
Ze Wschodu rozlega się gorące wezwanie: „O Bogarodzico, dziś wzięta do nieba na skrzydłach Cherubów, Tobie służą dziś Serafini i wszystkie Zastępy wojska niebieskiego przed Tobą upadają” (Hymn Matutinum w święto Wniebowzięcia).
Encyklika „Sacra Virginitas” – O świętym dziewictwie
W dzisiejszych czasach nie brak takich, którzy w tej sprawie odchylając się od słusznych zasad do tego stopnia wynoszą małżeństwo, że stawiają je właściwie wyżej od dziewictwa, i dlatego gardzą czystością poświęconą Bogu i celibatem kościelnym. Świadomość więc obowiązku apostolskiego szczególnie żąda od Nas ogłoszenia nauki o boskim darze czystości, aby obronić prawdą katolicką przed powyższymi błędami.
(…) sam fakt oddania Chrystusowi w ofierze swego dziewictwa dowodzi takiej wiary w Królestwo Niebieskie i świadczy o takiej miłości dla Boskiego Zbawiciela, jakie zasługują na obfite owoce świętości.
Encyklika „Doctor Mellifluus” – O Świętym Bernardzie z Clairvaux
Doctor Mellifluus, „ostatni z Ojców, lecz pierwszym z pewnością równy” wyróżniał się takimi walorami umysłu i ducha, które Bóg ubogacił jeszcze darami niebieskimi, że przez swoją świętość, mądrość i wyjątkową roztropność rady w prowadzeniu spraw zdawał się wprost jakby panować nad zmiennymi i bardzo często burzliwymi kolejami swojej epoki.
Wypada, Czcigodni Bracia, dla wspólnego pożytku przytoczyć z jego dzieł kilka najpiękniejszych wypowiedzi, odnoszących się właśnie do zagadnień mistyki …
