Free songs
SanctaMissa.pl

Antypapież Angelo Giuseppe Roncalli aka Jan XXIII

Antypapież Angelo Giuseppe Roncalli aka Jan XXIII


Antypapież heretyk Angelo Giuseppe Roncalli aka Jan XXIII

(28.10.1958 – 3.06.1963)

Angelo Giuseppe Roncalli od samego początku był liberałem i modernistą.

Zainspirował to w nim już najprawdopodobniej jego pierwszy kierownik duchowy Parrechi, który był znany ze swych „wyjątkowo liberalnych poglądów”.

Miał skłonność do znajdowania sobie przyjaciół wśród modernistów.

Byli wśród nich Carlo Ferrara oraz Cremony Bonomelli, obaj jawni moderniści, jak również Lambert Beauduin, „benedyktyński” orędownik liturgicznej „odnowy”. Kilku spośród jego najbliższych przyjaciół seminarzystów, w tym współlokator z seminarium oraz osoba, która była obecna przy jego święceniach mieli później zostać ekskomunikowani za modernizm.

Przez cały czas wykazywał wielką ostrożność – był niewątpliwie obłudny w ukrywaniu swych poglądów.

Gdy został profesorem patrystyki na Uniwersytecie Laterańskim, już po kilku miesiącach został usunięty z tego stanowiska ze względu na „podejrzenie o modernizm” oraz „głoszenie teorii heretyka Rudolfa Steinera”. Skazano go na zesłanie do Bułgarii i Turcji.

Włoski pisarz Pier Carpi twierdzi, że posiada niezbite dowody, że w czasie pobytu na Bliskim Wschodzie Roncalli został przyjęty do masonerii.

Maurice Bardet, dobrze znany mason w wolnomularskiej publikacji „Les Echos du surnaturel” informuje nas, że był jego doradcą. Przez kilku członków francuskiej policji wyznaczonej do jego ochrony w tamtym okresie, zostało poświadczone, że w Paryżu, w każdy czwartkowy wieczór w cywilnym ubraniu odwiedzał on Wielką Lożę tego miasta.

Bezsporne jest to, że antypapież Jan XIII znajdował się pod wpływem arcyheretyka Teilharda de Chardin oraz rozpowszechnionej wiary w rozwój i postęp.


Kiedy tylko zachodziła potrzeba po prostu zaprzeczał katolickim papieżom.

W całości odrzucił katolickie encykliki „Mirari Vos” i „Singulari Nos” Grzegorza XVI, „Quanta Cura” Piusa IX, do którego jako dodatek dołączony był Syllabus Błędów.


Gdy jego przyjaciel zapytał go jak sobie radzi będąc następcą tak wielkiego człowieka, jakim był papież Pius XII, odpowiedział bezczelnie:

Próbuję sobie wyobrazić, co by zrobił mój poprzednik, a następnie robię coś dokładnie odwrotnego.

Kiedy pewnego razu dziennikarze zapytali go, czy będzie kontynuować linię „swojego poprzednika” Piusa XII, odpowiedział:

Uczynimy dokładnie przeciwnie, niż by to zrobił Pius XII.

W tych wypowiedziach sam udowodnił, że nie jest katolickim papieżem, ale antypapieżem, gdyż był nastawiony dokładnie przeciwko (anty) ostatniemu katolickiemu papieżowi Piusowi XII.


Jako mason odłączył się on więc od Kościoła Katolickiego i utworzył Antykościół Antychrysta na bazie heretyckiego Soboru Watykańskiego II, który usiłował nakłonić katolików do przyjęcia nowej doktryny o fałszywym ekumenizmie, o wolności religijnej, które pozostają i zawsze pozostaną w sprzeczności z nauczaniem Kościoła Katolickiego.

Sobór ten był przebiegłym manewrem obliczonym na osiągnięcie zmiany kościelnej doktryny i dyscypliny a tym samym zapoczątkował destrukcję katolicyzmu w duszach wielu ludzi, a nawet całych krajów.

Heretycki Sobór Watykański II


Herezje Antypapieża Jana XXIII


Antypapież Paweł VI celebruje Nowotwór mszy

Antypapież Jan XXIII był ojcem Nowotworu Mszy.

Zmienił on Kanon Mszy Świętej, który zawsze jest uważany przez Kościół Katolicki za jej najistotniejszą i niezmienną część, w czasie której dokonuje się przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew naszego Pana Jezusa Chrystusa, czyli tzw. regułę według której należy Mszę Świętą odprawiać, pochodzącą z czasów apostolskich.

Tym samym zainspirował swojego następce antypapieża Pawła VI, który z pomocą 6 protestanckich „ekspertów” oraz masońskiego antybiskupa Bugniniego, zmienił również same słowa konsekracji i wprowadził słowa, których Pan Jezus nigdy nie wypowiedział.

Ograniczył on także używanie psalmu „Judica me Deus”, jak również czytanie Ostatniej Ewangelii, co doprowadziło wkrótce do ich całkowitego pominięcia. Zlikwidował „Confiteor” przed komunią wiernych, a także niektóre znaki krzyża we Mszy Świętej. Usunął też modlitwy końcowe po Mszy, które wprowadził papież Leon XIII w intencji nawrócenia Rosji i grzeszników.


Najświętsza Maryja Panna w Fatimie żądała, aby jej Trzecia Tajemnica Fatimska została ogłoszona przez papieża do roku 1960.

Antypapież Jan XXIII nie usłuchał Matki Bożej, czym ponownie udowodnił, że nie był katolickim papieżem.


25 czerwca 1959 w encyklice „Ad Cathedram Petri” nazwał niekatolików oddzielonymi braćmi i synami.

Kościół katolicki zawsze ich nazywa heretykami, schizmatykami albo poganami, niewierzącymi.


Poprzez ustanowienie „Sekretariatu ds. jedności chrześcijan” i poprzez przyjmowanie Geoffreya Fischera, masona loży Old Reptonian nr 3725 należącej do Wielkiej Loży Anglii, a później „Wielkiego Kapelana” Wielkiej Loży Matki w świecie, odpowiedzialnego za filo-protestancki zwrot anglikanizmu, usiłował wywieść katolików w pełen zawirowań nurt fałszywego ekumenizmu oraz przygotować ich do heretyckiego i bluźnierczego Soboru Watykańskiego II.

Podczas oficjalnego spotkania Bea-Fischer, które miało miejsce w Rzymie w miejscu zamieszkania antykardynała Bea, w Brazylijskim Kolegium Pontyfikalnym, tuż po antypapieskiej audiencji udzielonej Fischerowi przez antypapieża Jana XXIII, Fischer sam stwierdził, że jego wizytę u Jana XXIII należy uważać za wydarzenie o znaczeniu historycznym, ale, że jeszcze ważniejszym było utworzenie wyżej wspomnianego „Sekretariatu ds. jedności chrześcijan”. Jego wizyta bowiem jest czymś przemijającym, natomiast ów „Sekretariat” jest trwałą instytucją, która będzie kontynuować rozpoczęte dzieło.

Następstwa tego szatańskiego dzieła:

1) „Swobodna droga” do niezliczonych inicjatyw tego samego rodzaju, co „Sekretariat”.

2) Impuls nadany doktrynie „Sekretariatu” bazującego na fałszywym ekumeniźmie i poparcie jej udzielone przez siedzibę centralnej Komisji przygotowawczej do heretyckiego Soboru Watykańskiego II.

3) Niemal absolutny sukces w kunktatorstwie mającym na celu partycypację heretyków innowierców na Soborze Watykańskim II w roli „obserwatorów” tudzież „gości” oraz decydujący wpływ ich obecności na sam Sobór.

Wizyta Fischera umożliwiła swobodny wstęp heretyków do prywatnego apartamentu antypapieża Jana XXIII.

Roncalli Mason

Roncalli z masonami

Lista tychże heretyków sporządzona przez jego sekretarza Capovilla:

• Bernard Pawley, „kanonik” przy katedrze w Ely (Anglia) i osobisty przedstawiciel „arcybiskupa” Canterbury i „arcybiskupa” Yorku (12 czerwca 1961)
• Arthur Lichtenberg, przewodniczący amerykańskiego Kościoła episkopalnego (15 listopada 1961)
• Joseph Jackson, przewodniczący National Baptist Convention (Narodowej Konwencji Baptystów), USA (20 grudnia 1961)
• Archibald C. Craig, moderator Zgromadzenia Powszechnego Kościoła Szkocji (28 marca 1962)
• Mervyn Stockwood, biskup anglikański Southwark (Londyn) (7 kwietnia 1962)
• Edmund Schlink DD, wykładowca na Uniwersytecie w Heidelbergu (Niemcy), przedstawiciel Rady Kościoła ewangelickiego w Niemczech (27 kwietnia 1962)
• Arthur Morris, biskup anglikański S. Edmundsbury i Ipswich (10 maja 1962)
• „Metropolita” Damaskinos de Volos (Grecja) (17 maja 1962)
• Joost de Blank, arcybiskup anglikański Kapsztadu, Republika Południowej Afryki (20 czerwca 1962)

Lista Capovilli kończy się przed heretyckim Soborem i dlatego jest niekompletna. Nie ma niej wielu innych wizyt przedstawicieli fałszywych religii.

Antypapież w tych spotkaniach kontynuował dzieło fałszywego ekumenizmu, w którym nie było nawet najmniejszej wzmianki o nawracaniu innowierców i heretyków na prawdziwą Katolicką Wiarę.


W dniu 18 stycznia 1960 roku delegacja loży żydomasońskiej B’naï B’rith udała się do Watykanu aby porozmawiać z antypapieżem o nagłym wzmożeniu antysemityzmu.

Aby wyrazić wdzięczność za pomoc udzieloną prześladowanym żydom w czasie, gdy był on papieskim nuncjuszem w Turcji (1935-1944) i by podziękować mu za usunięcie z Liturgii Wielkiego Piątku wyrażenia „perfidus”.


W 1962 roku moskiewski prawosławny patriarcha Nikodem, o którym wiedziano, że był agentem KGB, został przyjęty przez antypapieża Jana XXIII, który zaprosił go do wzięcia udziału w Soborze Watykańskim II.

Patriarcha jako warunek swojego uczestnictwa w soborze uzyskał zapewnienie, że komunizm nie będzie potępiony. Antypapież Jan XXIII zgodził się na ten diabelski warunek. Całkowicie fałszywym mitem jest twierdzenie, że on, a także antypapież Jan Paweł II przyczynili się do „upadku” komunizmu.


W 1963 roku ukazała się encyklika „Pacem in Terris”, w której antypapież Jan XXIII wezwał katolików do dialogu z komunistami.

Cytat z tej encykliki „Pacem in Terris”:

Jednym z najdonioślejszych osiągnięć Organizacji Narodów Zjednoczonych była deklaracja o prawach człowieka … która uznaje i wspiera szacunek dla wszystkich praw i wolności, które zostały wymienione w deklaracji … Deklaracja ta uroczyście, bez wyjątków, uznaje godność wszystkich ludzi i osób …


Antypapież Jan XXIII nie mógł być papieżem, ponieważ był masonem, a więc na mocy zarządzeń katolickich Papieży podlegał ekskomunice i nie był członkiem Kościoła Katolickiego.

Założył on więc nowy Antykościół Antychrysta na łonie Kościoła Katolickiego.

Logicznie więc następni antypapieże tego antykościoła, czyli jego następcy także nie byli i nie są papieżami, dlatego też popierali i popierają socjalizm, wolnomularstwo i fałszywe religie.




Sancta Missa Youtube - Veritas