Papież Achille Ambrogio Damiano Ratti aka Pius XI
(6.02.1922 – 10.02.1939)
Achille Ambrogio Damiano Ratti został wybrany na papieża 6 lutego 1922 roku.
Obrał imię „Pius” (Pobożny) XI, a po koronacji udzielił błogosławieństwa „Urbi et Orbi” z loggii Bazyliki św. Piotra.
Jako swoją dewizę przyjął „Pax Christi in Regno Christi (Pokój Chrystusa w państwie Chrystusa)”, postanowił zaangażować się w łagodzenie skutków wojny na świecie.
Jedną z jego pierwszych inicjatyw była inauguracja (23 grudnia 1922) działalności Akcji Katolickiej.
W dniu 11 grudnia 1925 Pius XI ogłosił encyklikę „Quas primas”, którą ustanowił Święto Chrystusa Króla z jego własnym Officium i Mszą Świętą.
Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych wydał serię encyklik („Divini illius magistri”, „Casti conubii”, „Quadragesimo anno” i „Nova impendet”), w których wyraził stanowisko Kościoła w sprawach dotyczących wychowania chrześcijańskiego, definicji małżeństwa, metod antykoncepcji i bezrobocia.
W 1928 potępił fałszywie pojmowany ekumenizm w encyklice „Mortalium animos”, gdzie stanowczo potępił jedność Kościoła Katolickiego z kościołami chrześcijańskimi, które nie pozostawały z nim w łączności doktrynalnej.
Działania Hitlera i jego dojście do władzy w 1933, sprawiły, że 14 marca 1937 papież wydał encyklikę „Mit brennender Sorge”, w której potępił hitleryzm. W encyklice „Divini Redemptoris” (19 marca 1937) potępił ateistyczny komunizm. W tym samym roku powołał też Papieską Akademię Nauk.
Żywo interesował się sprawami misji, sprzeciwiał się sytuacji w Meksyku i Rosji, gdzie prześladowano katolików. Podjął usilne kroki, by nawiązać stosunki dyplomatyczne z wieloma krajami. Doprowadził do podpisania ponad 20 porozumień.
Przyczynił się do rozwinięcia idei pierwszych piątków miesiąca jako zadośćuczynienia Sercu Jezusa za grzechy ludzkości.
W 1931 wprowadził, obchodzoną 1 stycznia, uroczystość Maryji Świętej Bożej Rodzicielki.
Encyklika „Ad Catholici Sacerdotii” – O kapłaństwie katolickim
Jezus Chrystus ustanowił podczas ostatniej Wieczerzy kapłaństwo i ofiarę Nowego Zakonu … w czasie Ostatniej Wieczerzy, w tej nocy, której był wydany, pragnąc zostawić oblubienicy swej, Kościołowi, jak tego natura ludzka się domaga, widomą ofiarę, która by odtwarzała krwawą ofiarę, która raz tylko na krzyżu miała się spełnić, pragnąc nadto, aby pamięć jej do końca wieków przetrwała, a moc jej służyła na odpuszczenie codziennych naszych grzechów, … ciało swoje i krew pod postaciami chleba i wina Bogu Ojcu złożył w ofierze i pod tymiż postaciami do pożywania je podał apostołom, których wówczas ustanowił kapłanami Nowego Zakonu, oraz nakazał im i ich następcom w kapłaństwie dokonywać ofiary temi słowy: „To czyńcie na moją pamiątkę”.
